Ik kwam bij m’n tarp vandaan en opeens kreeg ik heel sterk het gevoel dat ik rechtsaf moest slaan richting het bos in plaats van linksaf terug naar de groep.

Hier was ik nog nooit geweest en ergens moest een ingang het bos in zijn, had ik gehoord. Ik liep over het pad langs het water en vond het bruggetje. Aan de overkant keek ik langs de andere kant van het water en zag in de verte een reetje staan. Ik schat op een meter of tachtig.

Het ree zag mij ook en we keken elkaar aan. Toen realiseerde ik me dat als ik te gefocust bleef kijken, ik het ree waarschijnlijk weg zou jagen. Dus ik verzachtte mijn blik en hurkte in het hoge gras om het gefocuste staren te doorbreken.

Ik besloot het reetje heel langzaam te benaderen, steeds gebukt alsof ik aan het foerageren was en mezelf intern camouflerend. Ik wilde m’n blik niet constant op het dier richten, maar wilde het wel graag in de gaten houden. Om de zoveel meter kwam ik even overeind om te kijken en bukte dan weer om verder te sluipen.

Op een meter of vijftig zag ik het ree niet meer. Ik sloop nog een stukje verder en toen ik overeind kwam, zag ik dat het was gaan liggen.

Ik kwam steeds dichterbij en toen ik opnieuw omhoog kwam op een meter of 25, zag ik het ree helemaal niet meer. Opeens bewoog er iets in het gras op een meter of twaalf voor me. Eerst dacht ik dat dit het ree was, maar dit dier was veel kleiner. Het ree was waarschijnlijk de bosrand in gegaan terwijl ik gebukt stond.

Heel even stak dit kleinere dier z’n kop omhoog. Ik kon het niet goed zien door de hoge begroeiing. Het had ongeveer de maat van een das, maar de tekening in z’n snuit was anders.

Heel voorzichtig pakte ik mijn telefoon uit m’n zak en begon te filmen. Het dier kwam steeds dichterbij en ondertussen probeerde ik zo geluidloos mogelijk mezelf steeds kleiner te maken en tussen het hoge gras te verschuilen.

Aan de bewegingen van de grassprieten zag ik dat het dier steeds dichterbij kwam. Ik bleef afwachten en hield me zo stil mogelijk.

Na wat een eeuwigheid leek – terwijl het in werkelijkheid maar twee minuten duurde – kwam het beest beter in zicht. En uiteindelijk kwam het achter het gras vandaan op de kleine open plek twee meter naast me.

Nu kon ik hem in volle glorie bekijken. En wat was deze bosbewoner prachtig!

Toen stak hij opeens zijn neus in de lucht, en keek vervolgens recht mijn kant op. Waarschijnlijk had hij me geroken. Hij draaide zich om en rende de struiken in. Wat een schitterende ontmoeting 🙂

Een naderende wasbeerhond. Fotograaf: Toine Westen

Ik had een sterk vermoeden om welk dier het ging, want ik had erover gehoord tijdens mijn lessen in spoorzoeken. Voor de zekerheid zocht ik het op en jawel hoor, ik had oog in oog gestaan met een wasbeerhond!

Ik vind het mooi om te ervaren dat hoe meer ik afgestemd ben op mijn eigen intuïtie en op de natuur om me heen, hoe meer van dit soort mooie avonturen ik beleef.

Geniet van de prachtige dag!

Liefs,

Toine

P.S. Heb je zin om met me mee te gaan op een winters avontuur? In maart organiseer ik een noorderlicht natuurfotoreis op Lofoten, een eilandengroep in Noord-Noorwegen waar ik een jaar gewoond heb. Mocht je interesse hebben, klik dan op deze link voor meer informatie: https://www.fotograferenindenatuur.nl/fotoreis-natuur-en-noorderlicht-in-noord-noorwegen-2025-week-2/.